Architekt pochodzenia niderlandzkiego.

Urodzony 3 lipca 1632 roku w Utrechcie. Zdobył wykształcenie w zakresie nauki wojskowej, geometrii, humanistyki. Zapewne około 1660 roku pobierał nauki w zakresie architektury i malarstwa w Wenecji. Od 1664 roku pracował dla Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, po uzyskaniu serwitoriatu został architektem królewskim Michała Korybuta Wiśniowieckiego. W Warszawie mieszkał m.in. w należącej do niego kamienicy przy ul. Piwnej 31.

Jako architekt był przedstawicielem nurtu klasycyzującego w architekturze dojrzałego baroku. Monumentalny, dekoracyjny styl Tylmana pozbawiony był patosu i dynamiki pełnego baroku rzymskiego, nawiązywał głównie do wcześniejszego północnowłoskiego klasycyzmu. Jego pałace i dwory składały się zazwyczaj ze zwartego korpusu i harmonijnie wyważonych wież narożnych, alkierzy czy pawilonów, niekiedy rozbudowanych dla pomieszczenia apartamentów. Środek korpusu akcentowały ryzality kształtowane jako pseudoportyki.

Dwór i pałac to główne tematy jego architektury, a jednym spośród licznych projektów zrealizowanych w Polsce był Pałac Brühla w Warszawie dla rodu Ossolińskich zrealizowany około 1694 roku.