W latach 1882 - 1885 przeprowadzono przebudowę Pałacu Brühla, która miała na celu przystosowanie budynku dla Centralnego Urzędu Telegraficznego. Powstało wtedy dodatkowe wejście od ul. Kotzebue (obecnie ul. Fredry). Obniżono dach nad korpusem głównym nad którym zbudowano jednopiętrową nadbudówkę oraz obniżono wysokość zwieńczeń alkierzy. Autorem projektu przebudowy pałacu był Karol Kozłowski.
Wielki Salon (Glorietta) zbudowano około 1724 r. na głównej osi założenia ogrodowego, jako najważniejszą z budowli ogrodowych. Był to dwukondygnacyjny, trójosiowy budynek o wysokości 21 m, zaprojektowany najprawdopodobniej przez Daniela Mateusza Pöppelmanna. Budynek został otwarty na ogród przez półokrągłe porte-fenetre. W bocznych salkach znajdowały się pomieszczenia do biesiady i odpoczynku, natomiast powyżej loże muzyczne.
7 maja 1724 r. dwór królewski przeprowadził się do pałacu Morsztynów, do którego dobudowano skrzydła boczne. Zachowano przy tym zewnętrzny wystrój architektoniczny pałacu.
Po śmierci króla Augusta II, najpewniej wskutek redukcji skali projektów związanych z realizacją założenia Osi Saskiej, pałac Sandomierski (późniejszy Brühla) odzyskuje odrębny charakter i powraca do dawnych właścicieli. W 1733 roku książę Paweł Sanguszko przekazuje pałac swojemu synowi Januszowi.
W 1721 roku król August II dołączył do założenia Osi Saskiej posiadłość Sanguszków (w tym pałac Sandomierski - późniejszy Brühla). Akt darowizny pałacu na rzecz króla został wystawiony odręcznie przez księcia Pawła Sanguszkę, w imieniu własnym i jego żony - księżnej Marianny Lubomirskiej, właściwej dziedziczki pałacu.
Kolejny etap rozwoju założenia Osi Saskiej trwał do śmierci Augusta II w 1733 roku. Rozbudowano wówczas pałac oraz dokupiono kolejne posiadłości, co nadało założeniu zasadniczy kształt przestrzenny. W 1731 roku w zachodniej części założenia powstał zespół koszar wzniesiony obustronnie wzdłuż drogi stanowiącej przedłużenie głównej alei ogrodu.
Autorami koncepcji i realizacji Osi Saskiej byli drezdeńscy architekci: Mateusz Daniel Pöppelmann, Jan Krzysztof Neumann, Zachariasz Longuelune, Karol Fryderyk Pöppelmann, Joachim Daniel Jauch i Jan Zygmunt Deybel. Rozpoczęcie prac przy kształtowaniu Osi Saskiej poprzedziło wykupywanie i scalanie gruntów oraz wyburzenia istniejącej zabudowy. Na scalonych posiadłościach Tarłów i Morsztynów, w oparciu o oś pałacu Morsztyna, utworzono [...]
Ludwika Maria, córka Jana Andrzeja Morsztyna i żona marszałka Kazimierza Bielińskiego, sprzedaje rezydencję Morsztynów królowi Augustowi II. August II umocniwszy swą królewską pozycję dążył do stworzenia dla swego dworu rezydencji godnej władcy absolutnego. Pozostając pod przemożnym wpływem prestiżu króla Ludwika XIV, którego tak pozycja polityczna, jak i wszelkie poczynania jako mecenasa sztuki, stały się niedoścignionym [...]
W latach 1669-1673, po uzyskaniu przez Morsztyna tytułu podskarbiego koronnego, prowadzono dalsze prace na przebudową rezydencji Morsztynów. Wówczas ryzalit wejściowy podwyższono do drugiego piętra, a do wież dobudowano galerie i dwupiętrowe pawilony.
Najnowsze komentarze